รู้ไหมว่า...เรามีเวลาอยู่ในโลกนี้คนละกี่ปี?...
ชีวิตนั้นสั้นยิ่งกว่าหยดน้ำค้างเสียอีก...
จะตายวันตายพรุ่ง...ก็ไม่มีใครรู้ล่วงหน้า
ถ้าเราใช้เวลาอันแสนสั้นนี้ไปมัวหลับๆ ตื่นๆ อยู่ใน...ความรัก โลภ โกรธ หลง หมั่นไส้คนนั้น!!! ปลาบปลื้มคนนี้!!!... ริษยาเจ้านาย ใส่ไคล้ลูกน้อง ปกป้องภาพลักษณ์ (อัตตา) กด (หัว) คนรุ่นใหม่...หลงใหลเปลือกของชีวิต!!! โดยลืมไปเลยว่า...อะไรคือสิ่งที่ตนควรทำอย่างแท้จริง คิดดูเถิดว่า...เราจะขาดทุนขนาดไหน?
ท่านอังคาร กัลยาณพงศ์ เขียนบทกวีไว้ว่า...
''น้ำไหลอายุขัยก็ไหลล่วง...ใบไม้ร่วงชีพก็ร้างอย่างความฝัน
ฆ่าชีวาคือพร่าค่าคืนวัน จะกำนัลโลกนี้มีงานใด''
คนเราไม่ควรพร่าเวลาอันสูงค่าด้วยการ..."ปล่อยตัวปล่อยใจ" ให้ตกเป็นทาสของความชอบ ความชัง มากนัก เพราะถ้าเราวิ่งตามกิเลส กิเลสก็จะพาเราวิ่งทำสิ่งนั้นสิ่งนี้ต่อไปไม่รู้จบ กิเลสไม่เคยเหนื่อย... แต่ใจคนเราสิจะเหนื่อยหนักหนาสาหัส...ไม่รู้กี่เท่า...
ควรคิดเสียใหม่ว่า...เราไม่ได้เกิดมาเพื่อที่จะชอบหรือไม่ชอบใคร หรือเพื่อที่จะให้ใครมาชอบหรือมาชัง แต่เราเกิดมาสู่โลกนี้...เพื่อทำในสิ่งที่ดีที่สุดที่มนุษย์คนหนึ่งควรจะทำ เอาเวลาที่รู้สึกแย่ๆ กับคนอื่นนั้นหันกลับมามองตัวเองดีกว่า ชีวิตนี้เรามีอะไรบ้างที่เป็นแก่นสาร มีงานอะไรบ้างที่เราควรทำ นอกจากนั้นก็ควรมองกว้างออกไปอีกว่า เราได้ทำอะไรไว้ให้แก่โลกบ้างแล้วหรือยัง???...
คนทุกคนนั้น...ต่างก็มีดีมีเสียอยู่ในตัวเอง ถ้าเราเลือกมองแต่ด้านเสียของเขา จิตใจของเราก็ "เร่าร้อน หม่นไหม้" เวลาที่เสียไปเพราะ...มัวแต่สนใจ "ด้านไม่ดี" ของคนอื่น ก็เป็นเวลาที่ถูกใช้ไปอย่างไร้ค่า...
บางที่คนที่เราลอบมอง ลอบรู้สึกไม่ดีกับเขานั้น เขาไม่เคยรู้สึกอะไรไปด้วยกันกับเราเลย!!!... เราเผาตัวเราเองอยู่ฝ่ายเดียวด้วยความ...หงุดหงิด ขัดเคืองและอารมณ์เสีย วันแล้ววันเล่า...สภาพจิตใจแบบนี้ไม่เคยทำให้ใครมีคุณภาพชีวิตดีขึ้นมาได้เลย
ลองเปลี่ยนวิธีคิด...วิธีมองโลกเสียใหม่ดีกว่า
คิดเสียว่าคนเราไม่มีใครดีพร้อม...หรือเลวไม่มีที่ติไปเสียทั้งหมดหรอก เราอยู่ในโลกกันคนละไม่กี่ปี ประเดี๋ยวเดียวก็จะล้มหายตายจากกันไปหมดแล้ว... มาเสียเวลากับเรื่องไร้สาระทำไม?...
อะไรที่ควรทำก็รีบทำเถิด...ปล่อยวางเสียบ้าง ความโกรธ ความเกลียดนั้นไม่มีคุณค่าอะไรต่อชีวิตอันแสนน้อยนิดนี้เลย มุ่งไปข้างหน้า...ไปหาสิ่งที่มีคุณค่าให้ชีวิตดีงามดีกว่า
วิธีที่แนะนำทั้งหมดนั้น นักภาวนาเรียกว่า ''การกลับมาอยู่กับตัวเอง'' กล่าวคือ ถ้าเราเลี่ยงไม่ได้ที่จะต้องอยู่กับคนที่ไม่ถูกโฉลก แทนที่จะปล่อยใจให้อยู่กับความรู้สึกแย่ๆไปตลอด ก็ควรหันกลับเข้ามา ''มองด้านใน'' แก้ไขที่ตัวเอง อย่ามุ่งแก้ไขที่คนอื่น เพราะ...ยิ่งพยายามแก้ไขคนอื่น ก็ยิ่งยุ่งเหมือนลิงทอดแห ยิ่งเราให้ "ความสำคัญ" กับคนที่เรา "เกลียด" มากเท่าใด... สภาพจิตใจก็ยิ่งแย่ลงมากเท่านั้น...
วิธีที่ดีที่สุดในการอยู่กับ "คนที่เรารู้สึกไม่ดี" หรือ "เป็นปฏิปักษ์" ก็คือ... การดึงความรู้สึกจากเขามาอยู่เราทุกขณะ... หรือถ้าเช่นนั้นก็ "ย้าย" ตัวเองออกไปเสียจาก สภาพแวดล้อมเช่นนั้นให้เร็วที่สุด อย่าอยู่นานจน "ทุกข์" นั้นกลัดหนองเป็นมะเร็งร้ายในอารมณ์...
ปราชญ์จีนบอกว่า...
''ถ้ามีขุนเขาขวางท่านอยู่ข้างหน้า... อย่าเสียเวลาย้ายขุนเขา แต่...จงย้ายตัวเอง ''
ดังนั้นเราควรจะย้ายภูเขาที่อยู่ "ข้างใน" หรือจะย้ายภูเขาที่อยู่ "ข้างนอก" ?
ที่มา: www.dhammajak.net
ขอขอบคุณภาพจาก: www.sxc.hu
ขออนุญาตเผยแพร่เพื่อเป็นธรรมทาน
